In negentienhongderddreeënvijftig viel oëme Krelis van de zolder, dee die an ’t raggen was, van de boerderij van Oëtjen en Oëta deur ’t luik naer beneën óp de gróngd in de werkplaes van Piet Kriek.Hij het nog dree dagen ëleefd en is too ësteurven. En too was tante Lijs ópéënzen weduwe. Jannie, ’t dochtertje was too vijf jaren.
D’r wazzen too nog gien vurzieningen vur dee minsen en dus mós ze mar an de kost zien te kómmen Ze kón erreges twee en een halleve dag in de week gaen werreke, bij minsen dee in de blómmen zatten, mar dat zag ze nijt zitten. Ze had nog een klain kijnd thuis waar ze vur mós zorgen en mieniemen naer ’t werk was t’r nog nijt bij.
Mar ópéënzen kwam d’r zuster Drika mót ’t winkeltje van d’r buurvrouw an. “t Winkeltje
stung an de ëërste Woëningbouwstraet nomero 2 en ’t mins wou d’r mie stoppen. “t Was een kruidenierswinkeltje en ze had daer wel oren naer. Ze kón ’t winkeltje overniemen, mar dan mós ze wel dat mins in huis niemen. Uitaindelijk het ze dat wel ëdaen. ’t Mins kreeg de bovenverdieping en meutje Lijs sliep mót Jannie in de bestie beneden in de kamer. Ze hadden enkelt nog een aintjen ruimte óp de overlooëp achter een deken dee daer ópëhungen was vur wat kleren.Dat het wel een paar jaar ëduurd.
Ök mós ze een middenstands diplóma hemmen óm ’t winkeltje te maggen uitbaten. Mar dee had ze natuurlijk nijt. Nou wooënden d’r an de overkangt een wethouwer van ’t darp en dee wulde d’r wel hellepen.Hij vreug of ze beraid was óm dat diplóme te halen. Dat was ze natuurlijk wel. Hij het wat ëregeld denk ik, want ze het t’r nooit meer wat van ëhoord.
Waarschijnlijk is C.Spilt in de jaren dartig ’t winkeltje daer begunnen met z’n mins, Trijn Sijl. Too hij kwam te overlijen is d’r schoonzuster, Marrie Schipper-Spilt, in de winkel kómmen hellepen.
Ik ken ’t winkeltje van Spilt nijt, mar ik weet wel dat meutje Lijs vrij modern was mót de vurkoëp van d’r spulletjies.Ze vurkocht gasmunten, pieterólie, wijn, advocaat tot an een maetje eau de cologne too. En dan kreeg je d’r ók nog Wicoh bónnen bij. Éën van de twee winkeliersvuréënigingen hier in ’t darp.
Oëtjen wooënde ók nog tussen Drika en meutje Lijs in en hielp de minsen meestal an de pieterólie. Zóas in zóvul winkels in ’t darp, kochten de minsen daer ók óp de lat. Deurdeweeks dan, want ’s zaeterdas mósten ze ofrekeren. Vrijdasaauwus wurde al uitërekerd wat of ze van de minsen nog kregen. Ók weug ze vast van alles of, zódat ze ‘zaeterdas de minsen sneller kón hellepen.
Bij twee minsen wurde de bósschóppen thuis ëbrocht deur ’t dochtertje Jannie. Een paar jaar later wurde d’r bij meer minsen de bósschóppen thuis ëbrocht.
’t Meeste wat ze vurkocht kwam bij Wijg Gooijer vandaan. Ók bij Jan Rebel haalde ze wel wat. Dat was een breur van Manus Rebel van sigarenmagazijn ’t hoekje. Daernaest hadden ze een grooëthangdel, naest de winkel an de vurbaan.
De drank wurde bezorgd deur Gerrit Zwart. Ók bij Joëst Boor haalde ze wel us wat.
As pallementatie haalde je natuurlijk de bósschóppen bij je famielje. As jooëntje van een jaar of tien dee ik óp vrijdagmiddag de bósschóppen vur m’n moeder. Nae een tijdje móg ik zelf de bósschóppen pakken en ofwegen. En nog wat later wist ik alles te vijnden en móg ik m’n aigen gang gaen. Hoo ’t mót betalen gong, déër kan ik me niks meer van herinneren, dus ik denk dat m’n vader of moeder dat later mót t’r vurrekerde.
Tot an 1960-1961 het ze de winkel ëhad. Too is ze d’r mie ëstopt. Ze kwam too in anmerking vur een uitkering van de Algeméëne Weduwe en Wezen wet dee in 1959 in werking was ëtreën. Ze is in ’t huis blijven woënen en de winkel is bij de kamer ëtrukken. Tot an 1982. het ze daer ëwoond.
Van ’t winkeltje in bedrijf hem ik gien foto,s kannen vijnden. ’t Éënigste wat ik het, is een vurgunning vur de bouw van een schuurtje. Ëkréëgen uit ’t geméëntearchief.
Terug naar De winkeltjies van ’t ouwe darp